گفتگوی نیال کویین ،ستاره پیشین تیم ملی ایرلند،با گاردین

خبرگزاری دانشجویان ایران - تهران سرویس: ورزشی - فوتبال این هفته دیدارهای سرنوشت‌ساز پلی آف جام جهانی 2006 برگزار می‌شود. به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، نیال کویین، ستاره‌ی پیشین تیم ملی ایرلند که خودش دیدار Play off جام جهانی 2002 برابر ایران را تجربه کرده است، در مقاله‌ی امروز گاردین درباره‌ی این دیدارهای سرنوشت‌ساز نوشته است. جهنم ورزشگاه آزادی هنوز از خاطره‌ی کویین نرفته است! در زیر مقاله‌ی مرد بلند قامت ایرلند آمده است: برای خیلی‌ها شاید این هفته‌ی کاذبی باشد. انگلستان به جام جهانی رسیده است اما، هیچ یک از ملت‌های هم خانواده حتی به دیدارهای play off هم نرسیده‌اند، چه احساس متفاوتی وجود می‌داشت اگر اسکاتلند و یکی از تیم‌های ایرلند یا ولز در گروه خود دوم می شدند. اگر این سه تیم ملی به دیدارهای play off می‌رسیدند می‌توانستم بگویم که هیچ هفته‌ای مانند این وجود نداشت. مردم این دیدارهای پلی آف را با نبردهای جام حذفی انگلستان همسنگ می‌دانند؛ بردن یا نابود شدن. می توانم به شما اطمینان بدهم این بازی‌ها مانند رقابت‌های جام حذفی نیستند. فردا که سوییس میزبان  ترکیه است باید بگویم هر دو تیم سنگینی یک ملت را بر روی شانه‌هایشان احساس می کنند و این کار بسیار بزرگی است. یک نبرد کلاسیک جام حذفی البته با عامل «دیوید» و «گلیاث» رویایی است اما، هنگامی که کشورها یکدیگر را در دیدارهای پلی آف ملاقات می‌کنند به طور کلی در مرحله‌ی انتخابی رضایت بخش بوده‌اند و در سطح قابل مقایسه‌ای قرار دارند. آنچه آنها را از رقابت‌های جام حذفی متمایز می‌کند فشار انتظارهای یک ملت است، هر بازیکن که وارد میدان می‌شود می‌داند کوچک‌ترین اشتباه یا یک گل، لکه‌ی پاک نشدنی بر تاریخ ورزش آن کشور به جا می‌گذارد. جاهایی مانند ترکیه فوتبال ورزش بی نظیری است. این بازی‌ها بخشی از زندگی و گفت‌وگوهای روزمره‌ی ترک‌ها است و نتیجه به چگونگی نگاه این کشور به خودش تاثیر دارد. خیابان‌ها خالی می‌شوند. ترکیه می‌داند بهای شکست‌هایی مانند باختن به لتونی چه بهایی دارد. نگرانی و تشویش پیامد ناکامی است. در این شرایط فوتبال نقشی بیشتر در عزت ملی دارد. برای جمهوری ایرلند راهیابی‌مان به عنوان یک کشور به مرحله‌ی نهایی رقابت‌های جام جهانی بخشی از بیشتر شدن اعتماد به نفسمان به عنوان یک کشور نوین اروپایی بود. اما، شکست‌ها هم انتظار ما را می‌کشیدند. هرگز فراموش نمی کنم نوامبر 1999 چگونه در لنس داون رد برابر ترکیه در محل دور افتاده تساو یک بر یک را به دست آوردیم و در دیدار برگشت با تساو بدون گل به یورو 2000 نرسیدیم. به جای بازی در استانبول ترک‌ها بازی برگشت را به بورسا منتقل کردند. یک هواپیما، یک اتوبوس، قایق فرسوده و یک اتوبوس دیگر طول کشید تا به آن ورزشگاه رسیدیم. زمین تمرین مزخرف بود. ورزشگاه بورسا هم تعریف بهتری نداشت. ترک‌ها می‌گفتند:« به جهنم خوش آمدید.» اعتماد به نفس ترک‌ها از دیدارهای پلی آف بسیار بیشتر شده است. آنها در مرحله‌ی نیمه نهایی جام جهانی برابر برزیل ایستادند. البته پس از آن دیدار در ژاپن همه چیز آن گونه که ترک‌ها می‌خواستند پیش نرفت. اما، شوک شکست برابر لتونی انگیزه‌ی آنها را برای به زانو درآوردن سوییس در دیدار پلی آف بیشتر کرده است. سوییس بالاتر از ایرلند در گروه خود ایستاد اما هنوز باور دارم نفر به نفر سر تر از آنها بودیم. اگر ما فردا برابر ترکیه به میدان می رفتیم فکر می کنیم که شانس بهتری برای شکست دادن آنها داشتیم. چرا که پیشتر نشان دادیم که در چنین دیدارهای پلی آف چه   ویژگی هایی داریم. فشار در دیدار برابر ترکیه هر چه باشد بیشتر از آنچه که ما تجربه کردیم نیست! بدون پذیرفتن شکست برابر ترکیه (1999)، بلژیک (1997) و پیش از این دو هلند (1995) نمی‌دانستیم که چگونه باید ایران را در سال 2001 شکست دهیم. اهمیت دقت در زدن ضربات آخر در بازی رفت پلی آف ما را در جایگاه خوبی قرار داد. ترکیه و بلژیک دوبلین را با تساوی یک بر یک ترک کرده بودند. ما ایران را در خانه دو بر صفر شکست دادیم. یان هارد و رابی کین گل زدند سپس بدون روی کین، کاپیتانمان برای دیدار برگشت به تهران سفر کردیم. احساس می‌کردیم که آن ضربات دقیق به اندازه‌ی کافی ما را در خانه‌ی میزبان حفظ خواهند کرد و همین طور هم شد. اما ایران فرصت‌های فراوانی را از دست داد و سرانجام در دقیقه‌ی 90 به گل رسید. اگر ایران در دوبلین یک گل می‌زد اکنون آنها به جام جهانی رفته بودند. مطمئن هستم اگر این نخستین تجربه‌ی پلی آف ما بود هرگز برابر ایران موفق نمی‌شدیم. ترکیه جو دلهره‌آوری دارد اما، این در برابر جو تهران هیچ چیز نیست! این که خیابانی در تهران به نام بابی ساندز بود ما را شوکه کرد اما هیچ چیزی را نمی‌توان با ورزشگاه این شهر مقایسه کرد. مسوول لباس ما مانند همیشه چند ساعت زودتر به استادیوم رفت تا لباس‌ها و وسایل پزشکی را آماده کند. او خبر دلهره‌آوری را برای ما آورد؛ 110 هزار نفر به ورزشگاه رفتند و به طور کامل آن را پر کردند. او به ما گفت که در بعضی از قسمت‌های ورزشگاه آتش هم روشن کردند. صدای این تماشاگران غیر طبیعی بود. غیر طبیعی بودن بهترین شیوه برای جمع‌بندی این هفته‌ها است. آرزو داشتم ما هم بار دیگر درگیر این دیدارهای پلی آف می‌شدیم.